Ik kan het me nog goed herinneren. Ik had het verhaal over the leap of life aangehoord en alhoewel ik er niet helemaal klaar voor was, moest het maar gebeuren. Gespannen liep ik naar de paal toe terwijl ik de krammen bekeek. “Oei, het was toch best hoog. En wiebelig. En eng. Zou ik de top wel halen? Moest ik daarna ook nog eens gaan springen naar die trapeze?! Het alternatief was nog erger, afzakken naar beneden… Waarom doe ik dit eigenlijk?”, waren de gedachten die door mijn hoofd speelden. Mijn lijf protesteerde als een gek en schuwde geen enkele gedachte, sensatie, risicoanalyse en excuus. Ik voelde me gespannen, mijn hart klopte in mijn keel. Alleen zag je dat niet aan de buitenkant. Ik leek rustig, kalm. Maar van binnen…weerstand van jewelste.

Ik werd gezekerd en ging voor die paal staan, pakte zo hoog mogelijk een kram vast, zette de eerste stap en begon langzaam aan de tocht omhoog. Met elke stap hoger werd het interne dialoog tussen “Wat doe je?!” en “Holy ship, je gaat het echt doen!” heftiger. Met name als mijn voet even van de kram afgleed. En dat interne gesprek bereikte zijn toppunt toen ik helemaal boven was. Probeer maar eens op de top te klimmen van een paal van ongeveer 6 meter hoog met als enige hulpmiddel de lijn waaraan je gezekerd bent. Had ik al gezegd dat het wiebelde en je voeten aan beide kanten iets uitstaken?

Wat was het eng toen ik daarboven stond, eng en gaaf. Want wat was dit een overwinning, het was me gewoon gelukt! Op dat moment besloot ik ook gewoon om m’n tijd te nemen en niet meteen te springen. De diepte in te kijken en mee te bewegen met het wiebelen. Ik stond daar behoorlijk stabiel, opgewonden en tegelijkertijd rustig, gewoon genietend.

Na een tijdje ging mijn focus naar de trapeze. Dat was mijn doel en ik was vastberaden er te komen. Ik lette niet echt meer op de groep, haalde diep adem en ging aftellen vanaf tien. Aangekomen bij de nul ging mijn verstand ook op nul en ik sprong……. De tijd stond even stil, het leek net een scène uit The Matrix. Ik raakte de trapeze met m’n vingertoppen en bleef vervolgens in de lucht hangen aan de lijn. Langzaamaan werd ik naar beneden begeleid. Met de adrenaline nog gierend door mijn lijf, stond ik weer met beide benen op de grond stond.

Ook nu nog zorgt het voor een glimlach als ik eraan terugdenk. En ik bedenk me dat ik eigenlijk maar een paar dingen nodig had gehad om dat te kunnen doen: een zekering voor de veiligheid en goede instructies om op de top te klimmen. En ik besef me ook dat ik het gebrek aan zelfvertrouwen compenseerde door een behoorlijke dosis lef. Curiosity conquered fear zeg maar….

Er zullen vaker momenten zijn waarop ik weerstand zal voelen. Het beste is om dat gevoel te erkennen en proberen te herkennen wat erachter schuilgaat. Weerstand is niet per se onwil, dat wist ik toen ook door dat aanhoudende gevoel en stemmetje dat zei dat ik het eigenlijk ergens stiekem toch best wel wilde. Ik ben blij dat ik het heb gedaan, dat ik de sprong heb gewaagd. En ik hoef het niet altijd alleen te doen, soms komt de helpende hand uit de meest onverwachte hoek. Net als bij het klimmen…

“A mind that is stretched by a new experience, can never go back to its old dimensions.” – Oliver Wendell Holmes Jr.